Artykuł dla rodziców- Sylwetka 4 latka – Przedszkole nr 16 w Żorach

Żywo interesuje ich wszystko to, co ich otacza i cieszą się, kiedy poznają nowe rzeczy z różnych dziedzin, jak na przykład: pochodzenie rzeczy, natura, rozmnażanie i narodziny, ale też płeć, Bóg i śmierć.

Lubią eksperymentować i szukać nowych strategii, które pozwolą im osiągnąć upragniony rezultat.
Zaczynają uprzedzać swoje czyny, tworzyć hipotezy i następnie rozwijać je.
Podoba im się tworzenie i powtarzanie rzeczy, które zostały już wykonane.
Zaczynają dokonywać prawdziwej wymiany, podczas której stopniowo biorą pod uwagę pomysły i propozycje innych, a które mogą wzbogacić ich własne idee.
Zaczynają rozumieć uczucia innych ludzi.
Podobnie jak trzylatki, czterolatki przechodzą przez okres wybuchów gniewu i negacji, ale w odróżnieniu od tamtych, potrafią mówić o swojej złości i w większym stopniu kontrolować swoje popędy i emocje.
Czują się dorośli; lubią, kiedy spoczywa na nich odpowiedzialność i podoba im się opieka nad młodszymi.
Lubią grę sceniczną i kukiełki. Jest to etap, w którym istotną rolę odgrywa gra symboliczna, grupowa, wymagająca współdziałania. Chcą, aby inni towarzyszyli im w zabawie.
W zabawach przyswajają sobie role znane im z życia rodzinnego, ale prawie zawsze powiązane z własnym doświadczeniem dotychczasowych lat. Uwielbiają przebierać się. „Planują” zabawę, przydzielając role i ustalając funkcje każdemu uczestnikowi.
Potrafią mówić bez ustanku, chociaż nikt ich nie słucha. Język jest prawdziwym środkiem komunikacji, a ich wypowiedzi są za każdym razem coraz dokładniejsze, bardziej zrozumiałe i rozbudowane. Opowiadając historie, mieszają rzeczywistość z fikcją. Jest to etap bogaty z punktu widzenia wyobraźni. Podobają im się opowiadania, zwłaszcza te fantastyczne, niedorzeczne, które następnie mogą odtwarzać za każdym razem dodając jakiś nowy szczegół. Pytanie jest dla nich ważnym narzędziem nauki. Ich nieustanne „dlaczego?” wiąże się bardziej z poszukiwaniem celu aniżeli przyczyny.
Odznaczają się poczuciem humoru. Podoba im się to, co zabawne i niedorzeczne. Bawią ich rzeczy wyolbrzymione.
Coraz bardziej pociąga ich lektura i pismo; chcą je poznać i zbadać. Potrafią rozpoznać własne imiona zapisane na papierze. Zaczynają wprawiać się we własnym piśmie.
Jest to również etap, kiedy odkrywają liczby oraz ich zastosowanie. Stopniowo będą kojarzyć znak z ideą jaką reprezentuje aż odkryją, że liczby są bardzo przydatnym narzędziem do rozwiązywania pewnych codziennych sytuacji.
Chcą, aby ich rysunki upodobniły się do rzeczywistości; wypróbowują różne „szkice” aż odnajdą ten, który najbardziej przypadnie im do gustu. Starają się nawiązać jakiś kontakt z tym, co chcą przedstawić. Ich rysunki stają się bardziej szczegółowe i o wiele łatwiej jest się domyślić o co w nich chodzi. Celowo nadają im nazwy. Przestrzeń i kolor używane są w sposób emocjonalny, a to co najbardziej im się podoba, rysują jako większe.
Postać ludzka ulegnie przeobrażeniu. Malując głowę, tułów, części twarzy, ramiona i nogi wiedzą dokładnie, gdzie je umiejscowić. Zdają sobie sprawę z ograniczeń przestrzennych papieru i są w stanie nie wykraczać poza granice kartki, na której rysują. Interesuje ich to co stanie się z ich malunkami i skrzętnie przechowują swoje dzieła.
Z łatwością posługują się ołówkiem, pędzlem i nożyczkami; choć jeszcze z trudem przychodzi im wycinanie małych figurek.
Potrafią osiągać cele o wiele bardziej konkretne, wyznaczone przez nauczycielkę.
Cieszą się z władzy, jaką sprawują nad własnym ciałem. Koordynacja ruchów jest już u nich na tyle rozwinięta, że są w stanie zapiąć się, przelewać płyny, wsuwać różne przedmioty na swoje miejsce czy nawlec igłę.
Rozpoznają części twarzy oraz stawy. Zaczynają interesować się ciałem, tym co się w nim dzieje i rolą poszczególnych jego części.
Są w relacji przestrzennej i to nie tylko z własnym ciałem, gdyż potrafią skojarzyć dwa przedmioty między sobą.